Na Wołyniu, gdzie obok siebie żyli Polacy i Ukraińcy, współżycie mieszkańców tych narodowości, w odczuciu większości Polaków było dobre, przynajmniej do wybuchu wojny w 1939 r. W ten sposób współżycie to zostało przedstawione przez większość polskich świadków. Przejawami dobrego współżycia było zawieranie związków małżeńskich polsko-ukraińskich, dobrosąsiedzkie albo wręcz przyjacielskie stosunki, wzajemne świadczenie sobie przez Polaków i Ukraińców różnych przysług, zapraszanie się na święta oraz uroczystości rodzinne, występowanie w roli rodziców chrzestnych, drużbów i drużek na ślubach, wzajemne poszanowanie świąt religijnych przez niewykonywanie w tym czasie prac polowych. We wspomnieniach polskich świadków spotyka się również uwagi, że w szkołach, do których chodziły dzieci różnych narodowości, a nauczycielami byli Polacy, Ukraińcy, Żydzi, wszyscy uczniowie byli traktowani równo, niezależnie od narodowości i pochodzenia społecznego. Nie oznacza to, że nie było międzysąsiedzkich waśni, niechęci, które są naturalnym zjawiskiem w każdej zbiorowości ludzkiej, jednakże występowały one pomiędzy pojedynczymi osobami i rodzinami różnych narodowości, a nie między dwiema społecznościami różnych narodowości żyjącymi w określonym miejscu. Niemniej już w pierwszym dziesięcioleciu międzywojennym niechęć, a nawet wrogość, posunięta do prób napadów Ukraińców na Polaków, pojawiła się w stosunku do osadników wojskowych. Tylko incydentalnie wystąpiło publiczne nawoływanie do rzezi Polaków i to ze strony ukraińskich posłów na Sejm RP (!) (zob. Dok. 1 i 2). Do pojedynczych należą uwagi o przejawach niechęci Ukraińców wobec Polaków w ostatnich latach przed wojną i dotyczących Polaków żyjących na Wołyniu od pokoleń 1. Dlatego też dla większości Polaków ludobójcze akcje skierowane przeciw nim ze strony współmieszkańców-Ukraińców podczas II wojny światowej, a zwłaszcza ze strony „przyjaciół", „dobrych sąsiadów", były całkowicie niezrozumiałe i niespodziewane, były czymś z czym do dziś nie mogą się pogodzić.